Surprise, route en reisdagboek:

www.questaround.reisdagboek.net/microblog

Na twee jaar plannen maken en wijzigen, ga ik volgende week dan toch echt op pad.
De NorthSeaCycleRoute is omgetoverd tot Oostzeeroute, de zoektocht naar mederijders is reeds enige tijd geleden beëindigd. Hans en ik gaan samen op pad voor een fietstocht door negen landen.

Voor de start van deze expeditie moest volgens Petra wel fatsoenlijk afscheid worden genomen. Op Hemelvaartdag had ik nog een laatste mooie fietstocht met Enno, bij thuiskomst wachtte mij een leuke surprise.... een BBQ met familie en vrienden.
Fantastich weer, lekker eten en heel veel gezelligheid. Een mooier afscheid had ik mij niet kunnen wensen.
Inmiddels heb ik volgens mij echt alles voorbereid klaar liggen.
Als laatste actie heb ik nog een digitaal reisdagboek geopend.
Hierop kan ik via SMS-berichten mijn belevenissen onderweg publiceren.
(De link naar mijn dagboek staat direct onder de titel van dit bericht)

Stroopwafeltocht

Op 3 mei 2009 reden we met 29 liggers de Stroopwafeltocht.

Een geslaagde toertocht, waarvan een mooi verslag van één van de rijders:

Aangezien ik een groot liefhebber van baltsende futen ben en daarbij graag een stroopwafel lust reisde ik zondagmorgen af richting Gouda. Vanuit Leiden kon het haast niet missen of ergens zou ik futen zien. En de kans was groot om bij de uitgeschreven stroopwafeltocht ter plaatse zo’n koekie geserveerd te krijgen.
De route door het zuidhollands landschap ging uit het hoofd. Je kunt op vele manieren van Leiden naar Gouda rijden, alle routes zijn fraai. Ik ging maar een beetje voor de kleinere wegjes. Het duurde niet lang tot de eerste fuut zijn opwachting maakte. En ook de ganzen, eendjes, zwanen en ooievaars waren op deze zondagmorgen al vroeg uit de veren.
Vooral de kleinste meerkoetjes zijn dan onnoemlijk lelijk, overigens, zo zonder veren.
Rond half elf in Gouda werden we in de keet van inschrijving allerhartelijkst ontvangen met koffie en Stroopwafels! Jawel! En deze waren wel Heel Erg Lekkerrr… De doelen bereikt besloot ik huiswaarts te keren om de middag nog een zinnige invulling te kunnen geven.
Dit besluit hield echter nauwelijks stand, aangezien er toch wel zeer sympathieke mensen aanschoven die allen graag wilden wachten totdat de intussen gestarte miezer klokslag 12 het luchtruim vrij zou geven.
Hetgeen geschiedde. Ik besloot al snel (een dag vol beslissingen) om gezellig mee te rijden met de toertocht, mede daar de Pino dan niet de enige tandem zou zijn. Overige tandembezitters hadden gekozen voor deelname per velomobiel, welke luxe toch. Bij de Waag hadden zich reeds wat liggers verscholen, wat de totale sliert bracht op een baron, 2 roeiers, een fuego, een mango, een versatile, nog een baron, een condor, een dubbele bingo titashock met allerlei fraaie naven en remmen, een greenmachine, hurri’s, onze tandem dus, nog wat tupperware, andere challenges, een 559 shockproof, een cruiser, en ach, nog meer ligfietsen. Ik zou zeggen: ik kreeg het helemaal warm van de opkomst, en intussen ook van de zon. Hoe Mooi! En ook kreeg ik het warm van het fietsen langs allerlei sloten met futen, en het aanzicht van de eerste rododendrons, en van de gezellige mensen.
Kortom, dat ik het warm kreeg.
Na een route zonder pech of onheil, waarin iedereen haar eigen tempo mocht rijden en er rustig werd gewacht om gezamenlijk weer een stukkie verder te gaan, namen we terug in Gouda afscheid van ongeveer de helft van de deelnemers. We aten een hamburger, want van warm hebben krijg je trek, en terug in de uitbouw van inschrijving testten we nog even
de lokale afhaalchinees. Wel, het betreft een lekkere chinees, die nog goed kan koken ook. En Snel! De basis om terug naar Leiden te rijden was goed, het zou toch nog zeker 30 km met pittige tegenwind worden.
Aldaar zo langzamerhand wel afgekoeld na de mooie dag was het goed in
slaap vallen. Allen bedankt voor het leuke initiatief, tot ziens op de
OpenBollenTocht!
Gerold -aardig bijgekleurd- Ormel

PS: Ook de OpenBollenTocht was volgens mij weer een succes.

Service in Dronten

Een week geleden kreeg ik een mailtje van de mannen uit Dronten.
Uit ervaring met intensief gebruik van mijn model Quest was gebleken dat de achterbrug kon scheuren en daarom versterkt moest worden.
Om hier snel op in te spelen heb ik direct na ontvangst van de mail een afspraak gemaakt.
Gisteren was dan de dag dat mijn fiets onder handen werd genomen.
Vol goede moed had ik mij voorbereid op een retourtje Dronten.


Helaas viel bij vertrek gestaag regen, maar dat mocht de pret niet drukken. Om half acht verliet ik Gouda om via een route over de Stichtse Brug naar Dronten te fietsen.
Bij Hilversum ging ik, ondanks GPS, toch bijna de mist in. Na twee keer keren hervond ik mijn route en genoot ik even later in Laren van koffie en appeltaart.


Om kwart voor twaalf reed ik na 108 km bij Velomobiel de parkeerplaats op, de roldeur ging uitnodigend omhoog en ik kon direct met Quest en al binnenrijden.
Het onderhoud aan mijn fiets werd vrijwel direct opgestart en al snel lag de achterbrug uit de fiets. Nu bleek ook dat mijn brug al een aanzet tot scheurvorming had. Het oplassen van een extra hoekstrip was dus echt geen overbodige luxe.
Inmiddels waren ook Marcel en Wendy binnengelopen. Marcel kreeg vandaag zijn nieuwe Quest en voorafgaande dagen hadden we per mail overlegd met z´n drieën een stuk terug te fietsen.
Het slechte weer had Wendy evenwel op andere gedachten gezet en zij vertrok al snel weer per auto. Ondertussen was het in de werkplaats druk en gezellig en genoten we met allen van een gezamenlijke lunch. Na nog wat algemeen onderhoud en diverse afleidingen tussendoor, konden Marcel en ik om even over half drie de terugtocht beginnen. Zelfs de zon scheen tussen de wolken door en via hele mooie wegen reden we genietend door de polder van Flevoland naar Almere. Na 140 km was mijn energie echter ver op en dreigde zelfs kramp in mijn kuit. In laag tempo reden we uiteindelijk Almere binnen. Marcel had mijn energietekort goed ingeschat en bood aan wat eten te maken. Zijn ‘geheime’ recept zou me wel weer oppeppen! Daar was ik echt aan toe en na een heerlijk bord eten kon ik weer verder richting Gouda. In gezelschap van mijn gastheer reden we door natuurschoon, met wilde hazen en reeën, naar de Hollandsche Brug. Vanaf hier scheiden onze wegen. Ik pak de track op van mijn GPS en koers met een snelheid van net boven de 30 km per uur verder. Het geheim uit het recept werkte dus inderdaad.
De tijd verstreek en de duisternis viel in. Nooit eerder reed ik met de Quest in het donker en dat zal ook niet snel mijn hobby worden, maar ik ervoer dat het met de bak licht uit de koplamp toch best te doen is. Vanaf Woerden vielen er helaas weer wat spetters, maar niet zo veel als die ochtend. Om kwart voor negen plaatste ik de Quest weer thuis in de stalling.
De 220 km inspannende fietstraining waren voorbijgevlogen.

Banden inrijden en pontjesroute

Na een winterperiode met dramatisch weinig fietsdagen heb ik afgelopen weken de draad weer op kunnen pakken. Ik rol weer kilometers met mijn Quest!
Met het oog op mijn komende expeditie heb ik de voorbanden vervangen. De Schwalbe Marathon Plus (MP) hebben plaats gemaakt voor hun nieuwe broertje de Supreme. Soepele vouwbanden met meer breedte en meer inhoud; en met een gewicht dat slechts bijna de helft is van zijn voorgangers. Om het achterwiel is de vette Supreme gebleven. Door de wisseltruc staat nummer 239 nu op drie banden van hetzelfde type.


Voorgaande weekenden heb ik enkele kleine rondjes gefietst van zo’n 30 en 60 kilometer.
Mijn eerste indruk is dat het trio Supremes het goed doet. Acceleratie vanuit stilstand gaat iets makkelijker dan met de MP en het comfort is door de extra lucht beduidend toegenomen.

Vandaag gaat een mooie dag worden, ik heb mezelf getrakteerd op een leuke en lange trip met overtochten met diverse pontjes.
Voor vertrek zet ik de voorbanden op maximum spanning van 6 Bar, de achterband laat ik op ongeveer 5 Bar staan.
Om negen uur vertrek ik richting de eerste pont. Langs de provinciale weg rij ik via Stolwijk naar Bergambacht. De boot ligt aan de overkant en ik moet enkele minuten wachten voor ik over kan.


Na het aanmeren zet ik over de dijk koers richting Streefkerk en net daar voorbij ga ik linksaf richting Dordrecht. Ik volg de mij bekende route richting Maia, maar laat de watertoren rechts liggen om sneller bij de volgende pont te komen. Bij de ‘Kop van ’t land’ moet ik wederom enkele minuten wachten voor het veer arriveert. Deze pontstops creëren zo gelijk pauzes en dat is niet verkeerd op deze eerste lange route van het jaar.


Aan de overzijde lig ik langs het randje van de Biesbosch. Ik neem de Bandijk en zoals ik mij thuis al ingebeeld had kan ik hier gas geven met wind in de rug. Langzaam aan voer ik mijn snelheid op en volg de dijk verder met 40 km/uur. Het trio Surpemes zoeft mooi over het asfalt. De rolweerstand lijk me iets hoger dan de MP’s en is niet te vergelijken met slicks, maar toch kan ik de snelheid lang hoog houden.
Ik fiets verder langs de Nieuwe Merwede, Boven Merwede en Afgedamde Maas en kom na 30 km in Brakel bij de pont over de Waal. Deze pont vaart in hoog tempo heen en weer en al snel sta ik aan de overkant. Hier knoop ik nog een korte pauze aan de overtocht en vul mijn energie aan met brood en drinken.


Opgeladen vervolg ik mijn tocht richting Leerdam en pak daar de dijk langs de Linge richting Arkel. De wind staat nu op de kop van de Quest en het kost mij duidelijk meer moeite om boven de 30 km/uur te blijven. Wellicht zijn de nieuwe banden nog niet goed ingereden, maar mogelijk laat ook mijn fietsconditie nog iets te wensen over. Via Hoornaar en Goudriaan rij ik 20 km tot de pont bij Schoonhoven.
Hier ligt de boot nog aan de overkant en krijg ik een prettige laatste korte pauze opgelegd.


Ik ga rechts om de zilverstad heen en kom zo in de Vlist. Ik weet dat het asfalt aan de brede kant erg slecht is en volg daarom langs de smalle kant de weg naar Haastrecht. Door dit dorp en over de brug kom ik op de Steinsedijk en rij ik over bekend terrein naar huis.
Om kwart over twee sta ik met 120 kilometer op de teller moe en voldaan weer in eigen tuin.

Getuned en gewogen in Noorwegen rechtsaf

De voorbereidingen op de NSCR zijn inmiddels in vergevorderd stadium. Afgelopen maanden ben ik druk in de weer geweest met detaillering van de route en met samenstelling van mijn equipement.

De route
De eerste ingevingen om op mijn veertigste een bijzondere fietstocht te gaan maken zijn al twee jaar geleden opgeborreld. Tijdens bezoek aan een fietsvakantiebeurs en aansluitend onderzoek op internet kwam ik al gauw tot de conclusie dat de NSCR hiervoor de meest geschikte route was.
Toentertijd draaide de wereld super en had niemand kunnen voorspellen dat er een crisis op komst was. Anno 2009 weten we wel beter en worden we van alle kanten bestookt met invloeden van het instorten van de economie. Zelfs een onschuldige fietstocht wordt zo getroffen dat volbrengen van het volledige rondje om de Noordzee met een Quest niet meer mogelijk is. De veerboten van Noorwegen naar Schotland zijn wegens teruglopende inkomsten uit de vaart genomen. Vliegtuigen willen nog wel oversteken, maar één laat staan twee Quest’s door de lucht dat wordt niks.
Niet vertrekken voor een onvergetelijke trip is geen optie!
Mijn reisgezel, Hans, opperde eerder al de Noordzee voor de Oostzee te verruilen. Na wat puzzelen heb ik zijn idee verwerkt in een alternatieve route. Het traject hiervan volgt in beginsel grote delen van de NorthSeaCycleRoute in gewijzigde volgorde. Vanuit Nederland, loopt de route door Duitsland tot het noorden van Denemarken. Hiervandaan steekt hij over naar Noorwegen en slaat na aankomst van de veerboot rechtsaf. Langs de kust van Noorwegen en Zweden voert de track zuidwaarts en na doorsteek van Zweden komt hij bij het veer naar Polen. Vanaf de Oostgrens van Polen volgen onze wegen de kustlijn naar Duitsland en komen daar op de Hanzeroute. Uiteindelijk komt de alternatieve route langs de Duitse kustlijn en enkele Hanzesteden weer in Nederland.

Tuning Quest
Tijdens inruimen van de Quest voor Paas- en Herfsttreffens heb ik ervaren dat de enorme ruimte in de fietsbody toch moeilijk indeelbaar is. Om onderweg gemakkelijk bij alle spullen te kunnen, heb ik de fiets getuned met extra accessoires. Voor de wielkasten heb ik aluminium stripjes en bidonhouders gemonteerd. Op deze plaats komen bidons met reserveonderdelen, plakspullen en gereedschap. Aan de stripjes maak ik met spanbandjes een tweetal binnenbanden vast.
Aan de flensrand waarmee de bovenkant van de Quest op de onderkant vast zit heb ik diverse lichte attributen vastgezet. Naast het stoeltje een beugel voor de GPS en een beugel voor het fototoestel. Achterin een houder om mijn fietspomp in te klemmen.
Tevens heb ik onder het stoeltje ruimte gevonden voor een extra bidonhouder. Op die plaats positioneer ik mijn brandstoffles. Deze heeft daar een mooie, veilige plek en kan zo geen kwaad aanrichten aan andere spullen.










Parachutes
De Quest is standaard uitgerust met trommelremmen. Deze remmen zijn onderhoudsarm en voldoen op het vlakke prima. In bergachtig gebied kan de snelheid van de fiets echter snel oplopen en bij onder controle houden van de snelheid kunnen de remvoeringen te heet worden. Om de snelheid binnen de perken te houden gaan wij gebruik maken van remparachutes. Met nodige huisvlijt en hulp van moeders heb ik naar voorbeeld van Quesjer setjes parachutes gemaakt voor Hans en mij.
De ultieme test hiermee zullen we pas in Noorwegen kunnen uitvoeren. Naar verwachting is de remkracht van twee chutes per Quest voldoende om de snelheid bergafwaarts onder de zestig te houden en de remmen te sparen.


Paklijst
Aan de hand van paklijsten van eerdere fietsvakanties ben ik gaan sleutelen aan mijn lijst voor komende tocht. Mijn eerste doel was om kilo´s en grammen er uit te jagen. Een maximum van 15 kilo bagage was mij utopie.
Mijn tweede doel was de lijst af te stemmen op een laadindeling in de Quest.
In mijn speurtocht naar lichtgewicht verpakkingsmateriaal ben ik uitgekomen op Ortlieb PS10 bagagezakken. In vergelijking met de traditionele Otliebs wegen deze waterdichte zakken bijna niets (65 gram voor 12 liter inhoud). Door spullen te verpakken in meerdere kleine tasjes blijft het geheel overzichtelijk en kan de vreemd gevormde ruimte achterin de Quest gemakkelijk optimaal worden benut. Bij een laadtest bleek dan ook dat vijf tasjes zonder enige moeite links achterin gelegd kunnen worden.
Tent, mat en slaapzak krijgen hun eigen waterdichte verpakking en vinden hun plek naast en onder mijn stoel. Enige kookgerei en etenswaar komt rechts achterin en vult de laatste ruimten in de fiets.


Uitgaande van een “naked bike and body” komt de paklijst nu toch boven mijn streefgewicht. Reductie met altijd in de fiets aanwezige onderdelen en met aangetrokken kleding brengt het bagagewicht op circa 20 kilo. Samen met de Quest van ongeveer 35 kilo, komt het geheel zo rond de 55 kilo uit.
Een gewicht dat vergelijkbaar met mijn Fujin met top- plus zijtassen en beladen BOB aanhanger waarmee ik in Frankrijk en België heb gereden. Deze combinatie was in optelling ook zo’n 16 (fiets) + 5 (toptas) + 15 (zijtassen) + 7 (BOB) + 12 (BOB lading) = 55 kilo.
De sublieme wegligging van de Quest tegenover de moeilijker te rijden open ligfiets met aanhanger geven mij voldoende moed om met nu gekozen bagage op pad te gaan, maar tips om grammen te sparen zijn natuurlijk altijd welkom.
Een praktijktest moet binnenkort uitsluitsel geven over het rijgedrag van mijn vol bepakte Quest. Ik denk wel dat ik mijn huiswerk goed gedaan heb en verwacht dat de test goed zal uitpakken. Mijn ervaringen worden vervolgd in nieuwere berichten.

Paklijst: